گندم در اکثر کشورها به عنوان منبع اصلی انرژی در جیره های طیور مورد استفاده قرار می گیرد. در اغلب مواقع برای تشخیص دقیق نوع گندم مورد استفاده یک سردرگمی به دلیل تشریح انها به شکل های مختلف وجود دارد. گندم ها را به  طور سنتی به ارقام زمستانه و بهاره تفکیک می کنند، که به طور سنتی آنها را در نواحی متفاوت از نظر نوع شرایط جوی و نوع خاک کشت می کنند. گندم ها را در بعضی مواقع از رنگ پوشش آنها به صورت قرمز و سفید مخص می کنند و در نهایت طبقه بندی گندم های نرم و سخت نیز وجود دارد. ارزش غذایی گندم به طور عمده به نرمی و سختی آن بستگی دارد زیرا این دو خصوصیت بر ترکیبات آن به ویژه پروتئین تاثیر داردو امروزه به علت به نژادی گندم ها، رنگ و زمان کاشت آنها متفاوت تر می باشد. در گندم های سخت، پروتئین بیشتری به همراه نشاسته وجود دارد بنابراین این نوع گندم ها حاوی پروتئین و لیزین بالاتری هستند. پروتئین های موجود در گندم سخت برای پخت نان بسیار مفید هستند. در حالی که گندم های نرم تنها برای پخت شیرینی و کیک در قنادی مناسب می باشند. گندم دورام که برای تهیه انواع ماکارونی در کارخانجات استفاده می شود گندم بسیار سختی است سختی زیاد این نوع گندم ها مربوط به اتصال قوی بین نشاسته و پروتئین های بیشتر در آنهاست.

به نظر می رسد گندم های سخت نسبت به گندم های نرم اثرات ثابتی بر میزان AME و قابلیت هضم اسیدهای آمینه نداشته باشند. اما ارقامی که جعت بهبود ویژگی های نانوایی ژن های چاودار به آنها منتقل شده است، نسبت به گندم های معمولی حدود 10 درصد قابلیت هضم اسید های آمینه و حدود 18 درصد قابلیت هضم لیزین کمتری داشته اند.

همان طور که در مورد ذرت اشاره شد، وزن مخصوص و نسبت گندم های شکسته و مواد خارجی برای درجع بندی گندم نیز استفاده می شود. گندم درجه 2 باید واجد حداکثر 5 درصد دانه های شکسته و مواد خارجی باشد. گندم قابل استفاده در تغذیه دام می تواند تا 20 درصد دانه های شکسته و مواد خارجی داشته باشد.

ترکیبات گندم در مقایسه با دیگر غلات تغییرات بیشتری دارد حتی پروتئین در گندم های سخت ممکن است از 10 تا 18 درصد متغیر باشد که به واریته و شرایط کاشت بستگی دارد. بعد از برداشت نباید بیشتر گندم های سخت را خشک کرد. البته به نظر می رسد که شرایط خشک کردن و رطوبت گندم در زمان برداشت در ارزش غذایی آن تقریباً بی تاثیر است. احتمالاً درجه حرارت محیط در دوران رویش مهم ترین عامل موثر در محتویات ازت گندم است اگرچه ازت گندم در دمای محیطی بالا می تواند تا 100 درصد افزایش یابد. اما نسبت لیزین و نشاسته آن کاهش می یابد.

ممکن است گندم های صدمه دیده (یخ زده) و یا جوانه زده، با توجه به شرایط منطقه کشت در اختیار کارخانجات خوراک دام قرار گیرد. یخ زدن گندم در حال رویش به طور موثری سنتز نشاسته را متوقف می سازد و به همین جهت دانه ها کوچک و چروکیده می شوند. در حالی که که وزن 100 دانه گندم باید حدود 27 گرم باشد، یخ زدن شدید آن این وزن را به 14 تا 16 گرم کاهش می دهد. همان طور که انتظار می رود سطح انرژی قابل سوخت و ساز گندم های صدمه دیده کاهش می یابد و در این شرایط یک رابطه بسیار خوبی بین وزن هر بوشل و انرژی قابل سوخت و ساز ان وجود دارد. به نظر می رسد که ارتباطی بین سطح انرژی و وزن هر بوشل در گندم های یخ نزده وجود ندارد.

برخی مواقع گندم در مزرعه جوانه می زند. اگرچه گندم های جوانه زده را احتمالاً براساس ظاهر آنها برای خوراک انسان مصرف نمی کنند اما تحقیقات نشان داده است که سطح انرژی قابل سوخت و ساز آنها تنها 3 تا 5 درصد کاهش می یابد. اگر رطوبت گندم های جوانه زده به 14 درصد یا کمتر رسانده شود، هیچ گونه مشکلی در مصرف آنها برای خوراک دام وجود نخواهد داشت، و می تواند بسیار اقتصادی باشد هر چند که ارزش غذایی گندم های آلوده به زنگ گندم به شدت کاهش می یابد سطح انرژی آنها ممکن است تا حدود 25 درصد کاهش یابد.

با وجودی که گندم حاوی پروتئین بیشتری نسبت به ذرت می باشد و انرژی آن هم اندکی از ذرت کمتر است، اما استفاده بیش از 30 درصد آن در جیره ها مشکلاتی را به ویژه برای پرندگان جوان به وجود می آورد. گندم ها حاوی 5 تا 8 درصد از پنتوزان ها می باشند که سبب تغییر در ویسکوزیته (گران روی) مواد هضمی می شوند و در نتیجه موجبات کاهش کلی در هضم خوراک و نیز ازدیاد رطوبت بستر را فراهم می نمایند. آرابینوگزیلان ها اصلی ترین ترکیبات پنتوزی هستند که به مواد دیگر دیواره سلولی متصل بوده و قادرند تا 10 برابر وزن خود آب جذب کنند. متاسفانه پرندگان به اندازه کافی انواع آنزیم های گزیلاناز را تولید نمی کنند بنابراین این گونه پلی مر ها سبب افزایش ویسکوزیته مواد هضمی می شوند. کاهش 10 تا 15 درصدی انرژی گندم در پرندگان جوان (تا 10 روزگی) احتمالاً مربوط به عدم قابلیت هضم این پنتوزان ها است. تغییر مقدار پنتوزان ها و نیز عدم برآورد صحیح ارزش غذایی گندم های مختلف براساس تجزیه تقریبی دلایل اصلی متفاوت بودن نتایج مطالعات تغذیه گندم می باشد. به نظر می رسد که اثرات نا مطلوب مربوط به وسکوزیته مواد هضمی با زمان انبار کردن گندم ها رابطه معکوس دارد. مشکلات تغذیه گندم را به ویژه در پرندگان جوان می توان با محدود کردن مقدار آن در خوراک و یا استفاده از آنزیم های گزیلاناز صنعتی برطرف نمود.

گندم ها همچنین حاوی بازدارنده های آلفا آمیلاز هستند. البته این بازدارنده ها به طور کامل شناخته نشده اند تصور می شود که پروتئین هایی از نوع آلبومین هستند که به طور عمده در بخش نشاسته ای گندم وجود دارند این پروتئین ها احتمالاً در حرارت های ملایم به هنگام پلت کردن خوراک ار بین می روند. در مثایسه با ذرت گندم حاوی مقدار بسیار کمی از بیوتین قابل استفاده است. اگرچه نشانه های کمبود بیوتین در پرندگان تغذیه شده با جیره های حاوی ذرت و فاقد بیوتین صنعتی مشاهده نمی شود، اما با تغذیه گندم بروز این مشکلات بسیار سریع صورت می گیرد. در حالی که مقدار بیوتین در کبد جوجه های از تخم در آمده حدود 3000 نانو گرم در هر گرم است، این مقدار اب تغذیه گندم تا سن 14 روزگی به 600 نانوگرم به ازای هر گرم کاهش می یابد. افزودن تنها 50 میکروگرم بیوتین در هر کیلوگرم خوراک ذخیره بیوتین کبد را به 2 برابر افزایش می دهد در صورتی که افزایش 300 میکروگرم در هر کیلوگرم خوراک ذخیره بیوتین را به مقداری برابر با کبد چوچه یک روزه می رساند. برخی معتقدند که درصد بیماری تورم روده ای نکروتیک با تغذیه گندم در جوجه های گوشتی افزایش می یابد. به نظر می رسد که گندم محیط مناسب تری را برای تکثیر باکتری های بیماری زا خاصی فراهم می کند. این مشکل زمانی شدت می یابد که گندم به صورت بسیار نرم آسیاب شده باشد. درصد بیماری تورم روده ای نکروتیک با مصرف گندم فراهم شده با آسیاب غلطکی به شدت افزایش می یابد. گندم آسیاب شده به صورت خیلی نرم، سبب چسبندگی نوک در جوجه های جوان می شود. پروتئین های گندم خاصیت چسبندگی دارند و بنابراین به نوک و لبه های دهان پرنده می چسبد. چسبندگی شدید نوک سبب کاهش مصرف خوراک افزایش مقدار خوراک در آب خوری های قیفی و فراهم شدن محیط مناسب در دهان برای رشد باکتری ها و قارچ ها می شود. این مشکلات از طریق آسیاب کردن درشت دانه گندم برطرف می شود.

استفاده از گندم برای تغذیه جوجه های گوشتی باعث استحکام بیشتر پلت می شود. همان پروتئین های گندم سخت که بهتر شدن ویژگی های پخت را باعث می شوند، به هنگام پلت کردن سبب اتصال اجزاء خوراک می شوند. افزودن گندم به میزان 25 درصد یا بیشتر به جیره ای که به سختی پلت می شود به اندازه افزودن ترکیبات پلت چسبان موثر است.

یک مزیت گندم آن است که می توان آن را به صورت دانه کامل از سن 10 تا 14 روزگی به بعد استفاده کرد. افزودن دانه کامل به یک جیره متوازن حاوی مقادیر کافی از مواد معدنی و ویتامین ها یک روش بسیار اقتصادی برای مرغدارانی است که خود گندم کشت می کنند. در مطالعات اخیر سه جیره معمول به همراه دانه کامل گندم به صورت انتخابی از سن 7 تا 49 روزگی در اختیار جوجه ها قرار داده شد. از سن 7 تا 21 روزگی جوجه خروس ها به طور انتخابی 15 درصد از سن 21 تا 35 روزگی و 35 تا 49 روزگی به ترتیب 34 و 41 درصد مصرف خود را از گندم کامل انتخاب نمودند. عملکرد این پرندگان در جدول نشان داده شده است. همان طور که مشاهده می شود وزن بدن تنها اندکی کمتر شده همچنین وزن لاشه به طور معنی داری کاهش یافته و گوشت سینه حدود 10 درصد کمتر از گروه شاهد بوده است.

جدول: عملکرد جوجه خروس ها در تغذیه انتخابی گندم کامل و جیره متوازن

هزینه هر کیلوگرم اضافه وزن در انتخاب آزاد گندم کامل حدود 10 درصد کمتر از گروه شاهد بود در حالی که هزینه تولید گوشت سینه در هر دو شرایط تغذیه ای برابر بود. یک مزیت دیگر برای تغذیه گندم کامل کنترل طبیعی کوکسیدیوز در این وضعیت تغذیه ای است. گندم کامل به همراه خوراک سبب تحریک حرکات سنگدان و معده شده و تصور می شود که حرکات در این محیط های اسیدی باعث کاهش ماندگاری اوسیست می شود.

مشکلات احتمالی

گندم حاوی مقادیر متغیری زایلان است که قابلیت هضم کمی دارد و سبب چسبناک و آبکی شدن مدفوع می شود و قابلیت هضم جیره را نیز کاهش می دهد. این مشکل با استفاده از آنزیم های زایلاناز بر طرف می شود. اگر در جیره بیش از 30 درصد گندم وجود داشته باشد به علت چسبندگی که در قسمت نوک ایجاد می شود. مصرف خوراک کاهش می یابد و امکان رشد کپک ها به غذای چسبیده به نوک و تولید آفلانتوکسین هم می تواند وجود داشته باشد. برای حل این مشکل باید گندم درشت تر آسیاب شدود. اگر گندم در سطوح بالاتری به حیره ضروری است، زیرا قابلیت دسترسی بیوتین کم بوده و در حد صفر تا 15 درصد می باشد.

میزان پروتئین کنجاله سویا ممکن است تحت تاثیر واریته و روش استخراج روغن، بسیار متغیر باشد. به طور معمول کنجاله های حاوی پروتئین بالاتر از دانه های بدون پوسته تولید می شوند در حالی که کنجاله هایی با پروتئین پایین تر از دانه های پوسته داری که دارای فیبر بیشتر و انرژی قابل سوخت و ساز کمتری می باشند، تهیه می شوند. تفاوت هایی در انواع دانه های سویای مورد استفاده وجود دارد که این موضوع چه بسا محتویات پروتئین و چربی دانه در اوایل رشد صورت می گیرد، پروتئین تقریباً تا مرحله انتهایی بلوغ دانه شکل می گیرد، بنابراین شرایط رویش و برداشت بیشتر در میزان پروتئین دانه موثر می باشد. کارخانجات روغن کشی تقریباً مقدار 65 درصد دانه را پروتئین و 35 درصد آن را روغن در نظر می گیرند. به تازگی ارقام جدیدی که برخی از آنها با رش های مهندسی ژنتیک تولید شده اند، معرفی گردیده اند، تاکنون (2004) واریته های جدیدی که تغییر ژن یافته و ترکیب غذایی انهانیز بهبود یافته باشد و یا مواد ضد تغذیه ای آنها کاسته شده باشد ارایه نشده است به این دلیل که تغییرات ژنتیکی پتانسیل قابل توجهی برای کاهش میزان مواد ضد تغذیه ای سویا وجود دارد.

در مسیر روغن کشی، ابتدا پوسته دانه ها (تقریباً 4 درصدی وزنی) جدا می شود و سپس خرد می شود و در شرایط دمایی C 70 قرار می گیرد. سپس دانه های داغ خرد شده سویا با فشار به صورت پرک هایی به ضخامت 25/0 میلی متر تبدیل می شوند تا عمل روغن کشی با حلال که معمولاً هگزان است، به راحتی صورت پذیرد. حلال هگزان به دلیل قابلیت اشتعال پذیری و سرطان زایی زیاد باید به طور کامل از کنجاله جدا شود. بروز مشکلاتی در مراحل روغن کشی که سبب ماندن مقداری هگزان در کنجاله شود، معمولاً منجر به پیدایش ناگهانی جراحت های شدید کبدی در پرندگان می شود، کنجاله سویا، مانند اکثر مکمل های پروتئین گیاهی دیگر دارای خاصیت غبارزایی زیادی است، مقداری از گرد و غبار موجود در مکنده های هوا در سالن مربوط به سویای موجود در جیره های آردی می باشد. حرکت سویا در لوله های رابط بسیار نامطلوب است و ممکن است سبب انسداد مسیر بین سیلو ها شود. افزودن مادی مانند خاک رس بنتونایت حتی به مقدار کم (حدود 5/2 کیلوگرم تن ) می تواند سبب بهبود حرکت این ماده در مسیر انتقال شود.

سویا دارای سموم طبیعی متعددی برای طیور است که مهمترین آنها بازدارنده تریپسین می باشد. همان طور که در بیشتر انواع حبوبات معمول است، بازدارنده های تریپسین تجزیه شدن پروتئین ها را متوقف می سازد و حضور آنها در غذا با بزرگ شدن پانکراس مشخص می شود. علاوه بر کاهش رشد و تولید تخم مرغ، بازدارنده های تریپسین با بزرگ شدن پانکراس (در ابعاد 50تا 100 درصد) قابل تشخیص است. خوشبختانه حرارت در خلال روغن کشی معمولاً برای از بین بردن بازدارنده های تریپسین و سمومی که کمتر مورد توجه اند، همچون گلوتینین کافی می باشد. در کشورهای توسعه یافته سطوح بازدارنده های تریپسین به طور ساده از طریق تخمیر و یا رویش جوانه حبوبات کنترل می شود؛ به طوری که قابلیت هضم پروتئین دانه های تخمیر شده و یا رویش یافته به مدت 48 ساعت تقریباً با دانه های سویای حرارت دیده شبیه می باشد. سطوح بازدارنده های تریپسین را معمولاً با فعالیت اوره آز در کنجاله سویا اندازه گیری می کنند. اوره آز اثر چندانی بر روی پرندگان ندارد. همچنین حساسیت اوره آز به حرارت بسیار مشابه بازدارنده تریپسین و اندازه گیری آن بسیار آسان است؛ بنابراین اندازه گیری اوره آز باقیمانده در کنجاله سویا یک روش استاندارد کنترل کیفی می باشد. اوره آز زا با توجه به تغییر pH در خلال آزمایش برآورد می کنند؛ به طوری که مقادیری در دامنه بین 05/0 تا 15/0 قابل قبول است. مقادیر بالاتر، به معنی حضور مقادیر بیشتر اوره آز (یا بازدارنده تریپسین ) است؛ بنابراین این آزمایش برای تشخیص کنجاله های نپخته مناسب می باشد. در حالی که مقادیر پایین pH نشان دهنده ار بین رفتن سموم می باشد ولی هیچ اشاره ای به پختن بیش از حد ان ندارد که باعث از بین رفتن سموم می باشد ولی هیچ اشاره ای به پختن بیش از حد آن ندارد که باعث از بین رفتن لیزین و کاهش انرژی آن می شود. به همین دلیل برخی مواقع از آزمایش های دیگری استفاده می شود. تعیین درجه محلولیت در هیدروکسید پتاسیم، آزمایش نسبتاً ساده ای می باشد. دیل و همکارانش در دانشگاه جورجیا یک رابطه ای بین رشد جوجه ها و درجه محلولیت پروتئین کنجاله سویا در محلول 2 دردص هیدروکسید پتاسیم مشاهده نمودند. حرارت سبب کاهش درجه محلولیت پروتئین می شود؛ بنابراین مقادیر پایین به معنی پختن زیاد و مقادی ربالا به معنی پخت نا کافی می باشد. مقادیر 85 درصد و بیشتر درجه محلولیت به معنی نپختن و مقادیر 70 درصد و کمتر به معنی زیاد پختن شدن کنجاله است. این اندازه گیری تحت تاثیر اندازه ذرات کنجاله و زمان واکنش قرار می گیرد بنابراین روش کار در هر آزمایشگاهی باید به صورت استاندارد تهیه شود. از آنجا که حرارت دان رنگ کجاله سویا را تغییر می دهد از این روش نیز می توان برای کنترل کیفی استفاده کرد. به طور ساده اندازه گیری رنگ به وسیله دستگاه رنگ سنج می تواند درجه پختن کنجاله را نشان دهد. درجات روشنی  قرمزی و زردی می توان با تغییر در درجه حرارت های پخت و زمان سنجید. مجدداً یادآوری می شود که اندازه ذرات کنجاله در دوره آزمایش بسیار مهم می باشد.

در بیان کیفیت کنجاله سویا، میزان بازدارنده تریپسین آن مهم تر از سایر مواد ضد تغذیه ای است. اغلب ادعا می شود که حدود 50 درصد کاهش وزن که با مصرف کنجاله سویای کم حرارت دیده مشاهده می شود مربوط به بازدارنده تریپسین فعال موجود در آن است.سایر مواد ضد تغذیه ای مهم عبارتند از : ایزفلاون ها، لکتین ها و الیگوساکارید ها. لکتین ها، گلیکوپروتئین های ضد تغذیه ای هستند که به بافت اپیتلیوم روده متصل شده و سبب اختلال در کار آن می شوند، زیرا سبب ضخیم شدن اپیتلیوم شده و در نتیجه جذب کاهش می یابد. واریته هایی از سویا وجود دارد که فاقد لکتین هستند، لذا با تعیین ارزش غذایی آنها می توان اطلاعاتی در مورد اهمیت و اثرات لکتین به دست آورد. استفاده از ارقام اخیر در جیره جوجه های گوشتی، نسبت به سویای معمولی حرارت ندیده،رشد بیشتری را در پی داشت. اما این افزایش رشد با مصرف سویای فاقد بازدارنده تریپسین بیشتر بود. لذا می توان نتیجه گرفت که در تعیین ارزش غذایی کنجاله سویا، میزان بازدارنده تریپسین آن مهم تر از لکتین می باشد.

در بیشتر مواقع کم حرارت دیدن کنجاله سویا مشکل ساز استف اما گاهی اوقات نیز زیاد حرارت دیدن مشکل آفرین است. در اثر حرارت زیاد، میزان در دسترس بودن لیزین کهش می یابد و پروتئین قابل حل در محلول پتاس آن کاهش می یابد. بر طبق مطاله دیل و همکاران به نظر می رسد که در صورت استفاده از کنجاله سویا که زیاد حرارت دیده است می توان با افزودن 5/0 کیلوگرم ال- لیزین هیدروکلرید به هر تن خوراک برای هر 10 درصد کاهش قابلیت انحلال پروتئین (کمتر از 70 درصد ) مشکل را برطرف نمود.

در چند سال اخیر توجهات زیادی به برخی از کربوهیدرات های کم هضم کنجاله سویا معطوف شده است. آلفاگالاکتوزید از گروه الیکوساکاریدها سبب کاهش انرژی قابل سوخت و ساز، کاهش هضم فیبر و سرعت بیشتر مواد گوارشی می شود. در ترشحات هضمی دستگاه گوارش پرندگان آنزیم آلفا 1-6 گالاکتواکسیداز وجود ندارد. علاوه بر کاهش هضم، به نظر می رسد که بین وجود این ماده در فضولات و زخم های بالشتک کف پا در بوقلمون های جوان و مرغ های مادر ارتباطی وجود دارد. کنجاله سویا معمولاً حاوی حدود 6 درصد ساکاروز، 1 درصد رافینوز و 5 درصد استاکیوز می باشد که هیچ کدام انها به خوبی در پرندگان قابل هضم نیستند. افزودن رافینوز و استاکیوز به پروتئین خالص سویا تا حصول سطح انها در کنجاله سویا سبب کاهش معنی داری در انرژی قابل سوخت و ساز ان می شود. این مشکلات باعث محدودیت مصرف کنجاله سویا، به ویژه در جیره های قبل از پیش دان بوقلمون می شود. راه حال این مشکل، مربوط به تغییر شرایط فرآیند سویا یا مصرف آنزیم های صنعتی می باشد. استفاده از حلال اتانول به جای هگزان سبب حذف الیگوساریدها می شود. انرژی قابل سوخت و ساز کنجاله های حاصل از واریته های با الیگوسارید پایین حدود 200 کیلو کالری در کیلوگرم بیشتر است. در حال حاضر آنزیم های گالاکتوسیداز برای کمک به هضم پروتئین های گیاهی در بازار موجود است که گمان می رود در هضم موادی چون رافینوز و استاکیوز موثر باشد.

مشکلات احتمالی

مهم ترین مواردی که باعث نگرانی است شرایط فرآوری و اندیس اوره آز یا قابلیت انحلال پروتئین این محصول است. کنجاله سویا مقدار قابل توجهی پتاسیم دارد. در مناطقی که به دلیل عدم امکان استفاده از پروتئین های حیوانی، به ناچار مقادیر زیادی کنجاله سویا مصرف می شود ممکن است مشکلاتی نظیر انتریت، بستر مرطوب و ضایعات بالشتک کف پا بروز می کند.

جو غله ای با انرژی و پروتئین متوسط می باشد که خصوصیات آن بیشتر بین یولاف (جو دو سر) و گندم قرار دارد. قابلیت هضم جو در پرندگان جوان کمتر می باشد که احتمالاً به علت وجود بتاگلوکان ها است. بنابراین این ویژگی تحت تاثیر واریته و شرایط رویش قرار می گیرد. مقدار پروتئین جو به طور معمول 11 تا 12 درصد است که در بعضی مواقع میزان ان به 14 تا 16 درصد هم می رسد. در اغلب مواقع، میزان اسید آمینه های این نوع جوهای حاوی مقدار زیاد پروتئین کمتر دیده تغییر می کند. انرژی قابل سوخت و ساز جو به شدت به وزن یک بوشل آن بستگی دارد و به شدت با میزان فیبر آن رابطه معکوس دارد.

جوها حاوی مقادیر متوسطی از بازدارنده تریپسین هستند که نحوه عمل آن به ترتیب قرار گرفتنآرژنین بستگی دارد در هر حال عمده ترین مشکل جو بتا- گلوکان های موجود در آن است. بیشتر ارقام جو دارای 4 تا 7 درصد بتاگلوکان هستند هر چند که رویش آن در آب و هوای خشک، با بلوغ سریع برداشت زودتر می تواند میزان آن را به 12 تا 15 درصد افزایش دهد. همان طور که پیش از این برای گندم نیز توضیح داده شد، اصلی ترین مشکل عدم قابلیت هضم ساختمان این بتاگلوکان ها توسط پرندگان است که نتیجه آن افزایش ویسکوزیته مواد هضمی می باشد. این امر سبب کاهش سرعت مخلوط شدن انزیم های هضم کننده می شود و بنابراین به طور معکوس در انتقال مواد مغذی به سطح جذب اثر می گذارد. سرعت نفوذ مواد مغذی به پرزهای روده تحت تاثیر غلظت آنها در لایه های پوششی سطح جذب قرار می گیرد و سبب افزایش ویسکوزیته مواد هضمی می شود. سرعت حرکت مواد هضمی به طور غیر مستقیم بر غلظت لایه پوششی سطح جذب تاثیر دارد که این امر نیز به سرعت جذب تمام مواد مغذی اثر خواهد داشت. بیشترین اثرات معکوس گلوکان ها بر چربی ها مواد محلول در آنها می باشد. به نظر می رسد که اضافه کردن آنزیم های صنعتی بتاگلوکاناز به جیره های حاوی بیش از 15 تا 20 درصد جو سبب برطرف کردن مشکلات مربوط به آن می شود. رطوبت ظاهری بستر علامت ظاهری مصرف جو می باشد. متاسفانه آنزیم های صنعتی و واحد موثر آنها نیز به صورت استاندارد تشریح نشده اند، و این موضوع مقایسه آنزیم های صنعتی را براساس غلظت آنها مشکل می سازد. مطالعات اولیه نشان داده است که هر نوع آنزیم صنعتی باید حداقل 120 واحد بتاگلوکاناز در هر کیلوگرم جیره را فراهم نماید.

به نظر می رسد که اثر آنزیم های صنعتی با افزایش سن پرندگان کمتر می شود. مطالعات مولفین بهبود اندک ارزش انرژی زایی جوی حاوی بتاگلوکان بالا را به هنگام استقاده از آنزیم های صنعتی نشان داده است حتی بعضی از آنزیم های صنعتی انرژی جوی حاوی بتاگلوکان پایین را کاهش داده اند. به علاوه آنزیم های بتاگلوکاناز سبب توازن ازتی منفی شدید در پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی جو با بتاگلوکان پایین در سه روز اول آزمایش های توازنی شده است در صورتی که اثر مثبت بتاگلوکاناز برای پرندگان جوان به طور کامل به اثباترسیده است و بسیاری از متخصصین تغذیه ارزش غذایی جو را به همراه بتاگلوکاناز با گندم برابر می دانند. ارزش غذایی جو را می توان برای ارزیابی اقتصادی استفاده از آنزیم ها مورد توجه قرار داد. در حالی که بتاگلوکان ها عمده ترین مسئله در پرندگان به شمار می روند. به نظر می رسد که استفاده مفیدی برای حضور انها در جیره وجود دارد. تغذیه بتاگلوکان ها سبب کاهش کلسترول خون پرندگان می شود و این اثر مثبت با استفاده از بتا گلوکاناز های صنعتی از بین می رود. نحوه عمل بتاگلوکان احتمالاً جلوگیری از عمل اسید های صفراوی بر چربی های موجود در مواد هضمی می باشد.

از جو همان طور که برای گندم توضیح داده شد جهت مطالعات خوراک دهی انتخابی می توان استفاده کرد هر چند که به دلیل ساختمان فیزیکی و با داشتن نوک بسیار تیز پرندگان اغلب از خوردن دانه کامل جو امتناع می کنند. حداقل به نظر می رسد که بوقلمون ها بعد از سن 50 روزگی دانه کامل جو را در تغذیه انتخابی مصرف می کنند.

مشکلات احتمالی:

انرژی جو در حد متوسط است بنابراین میزان استفاده از آن در جیره طیور محدود می باشد. به علاوه بتاگلوکان جو نیز به دلیل کاهش عملکرد و مرطوب کردن مدفوع و بستر می تواند مشکل ساز باشد. با استفاده از آنزیم های صنعتی بخش اعظم این مشکلات حل می شود.