96/10/25
4:31 ع
شترمرغ وحشی یک پرنده چراکننده انتخاب گر می باشد. انتخاب خوراک به وسیله شترمرغ وحشی در آفریقای جنوبی و انتخاب گیاه توسط آن ها تحت تاثیر فراونی نسبی پوشش گیاهی و تراکم پرنده ها می باشد.
شترمرغ ها گونه های گیاهی با میزان چربی، فنول، تانن، سدیم و یا اگزالات کلسیم بالا را انتخاب می کنند.
در یک مطالعه استارتر جوجه هایی 1 هفته ای را به صورت آزاد در دشت های بدون درخت (acacia savanna)، مورد مطالعه قرار دادند. انتخاب خوراک در درجه اول به صورت انتخاب بصری بود؛ به این صورت که جوجه ها به سمت شاخ و برگ های سبز روشن جذب می شوند و ظاهرا طعم خوراک در درجه دوم قرار داشت و در نهایت آن ها علف های پهن برگ و علف های تازه را انتخاب می کردند و برگ های علوفه بالغ مصرف نمی شد.
شترمرغ های بالغ در مناطق مختلف آفریقای جنوبی 39 درصد از مصرف خوراک خود را به شاخه ها (اندام های هوایی گیاه) اختصاص می دهند در حالی که تمام بخش های گیاه، گل ها، برگ ها و میوه ها به ترتیب 25، 6/16، 2/12 و 1/4 درصد از جیره غذایی آن ها را به خود اختصاص می داد. بر این اساس بیان داشتند که شترمرغ های وحشی از جمله مصرف کنندگان علوفه ای انتخاب گر می باشند زیرا این پرندگان، علوغه و یا درختچه های یک ساله را به چند ساله ترجیح می دهند.
شترمرغ های بالغ و نیمه بالغ تمایل به انتخاب گیاهانی که رشد کمی کرده اند را دارند و به ندرت تمایل به خوردن مواد چوبی شده را از خود نشان می دهند. میانگین پروتئین خام گیاهان انتخاب شده 12 درصد بوده و از مصرف گونه های آب دار با غلطت کلسیم بیش از 9 درصد اجتناب شد (بر اساس ماده خشک).
با وجود این که گزارش شده است که شترمرغ ها از انواع گونه های جانوری تغذیه می کنند اما شواهدی مبنی بر این که شترمرغ ها همه چیز خوار باشند پیدا نکردند. در تحقیقات تنها مقادیر بسیار کمی از مواد حیوانی از قبیل بخش هایی از حشرات، مدفوع بزکوهی و استخوان های کوچک را در محتویات معده شترمرغ های بالغ وحشی کشتار شده پیدا کردند.
این احتمال وجود دارد که بخش های حیوانی به صورت اجزاء خیلی جزئی بخشی از جیره غذایی شترمرغ ها را شامل شود.
96/10/14
11:19 ص
تخم فنچ به دو دلیل ممکن است به جوجه تبدیل نشود:
دلیل اول این که اساساً تخم فنچ بارور نبوده و اصلاً جنینی در آن تشکیل نشده باشد. دلیل دوم این که در فرایند جوجه کشی، جنین موجود در تخم فنچ مرده باشد. برای هر کدام از این دو حالت، علل بسیاری امکان پذیر است.
1. بی تجربگی جنسی در پرنده های جوان ممکن است موجب عدم موفقیت کامل در جفت گیری شده و نهایتاً اسپرم پرنده نر به دستگاه تناسلی پرنده ماده نرسد.
2. جفت شدن نامناسب فنچ ها نیز می تواند به این امر منجر شود. به عنوان مثال ممکن است در پرورش اختصاصی یک جفت فنچ اشتباهاً دو پرنده ماده انتخاب شده باشند و یا نر و ماده منتخب پرورش دهنده ممکن است با هم سازگار نبوده و عملاً جفت نشوند. همچنین جفت کردن پرنده های خیلی جوان یا خیلی پیر نیز ممکن است علت ناباروری تخم فنچ باشد.
3. عدم تامین عوامل محیطی موثر در جفت گیری موفق فنچ ها از سوی پرورش دهنده نیز می تواند علت ناباروری تخم فنچ ها باشد. تامین لانه مناسب برای گونه هایی که در لانه جفت گیری می کنند، چوب نشیمن ثابت و فاقد لرزش برای گونه هایی که بر روی چوب نشیمن جفت گیری می کنند، دوره نوردهی مناسب و دارای طیف کامل مورد نیاز چرخه جنسی پرنده ها، تغذیه مناسب فنچ ها و تامین نور، دما و رطوبت در دامنه مطلوب و به دور از استرس از موارد مهمی است که می توانند باعث برطرف کردن این مشکل شوند.
4. نقص ژنتیکی در پرنده ها مانند ضریب همخونی بالا
5. نقص فیزیولوژیکی در یکی از پرنده های نر یا ماده مانند عفونت یا تومور در اندام های تناسلی
6. نقص اندام ها در یکی از پرنده های نر یا ماده مثل لنگش، چاقی و یا فقدان انگشتان پا
7. جفت کردن به گونهای برخی از فنچ ها، علی رغم جفت شدن و جفت گیری ظاهری به باروری تخم فنچ ها منجر نمیشود.
گاهی اوقات تخم فنچ ممکن است به اشتباه نابارور تشخیص داده شود ولی در واقع تخم فنچ بارور بوده و جنین آن دچار مرگ زود هنگام رویانی شده باشد. درجه حرارت نادرست، تکان خوردن و لرزش لانه، ناهنجاری تخم پرنده و صفات ژنتیکی کشنده از شایعترین علل مرگ زود هنگام جنینی است.
در اکثر موارد، مرگ زود هنگام جنینی با نوربینی تخم فنچ قابل مشاهده نیست و برای تشخیص آن نیاز به مشاهده داخل تخم پرنده توسط دامپزشک خبره یا شخصی آگاه می باشد. مشاهده بلاستودیسک سفید رنگ، بیانگر نابارور بودن تخم و وجود بلاستودرم (صفحهای به شکل سرپوش بر روی ناحیه قطب زرده تخم فنچ که شامل لایه های زاینده اولیه است) بیانگر نوع بارور بودن تخم پرنده و مرگ رویان است. مرگ جنین ممکن است در اواسط دوره جوجه کشی فنچ در دستگاه جوجه کشی نیز رخ دهد که معمولاً به علت کمبود برخی مواد مغذی است. در واقع تخم گذاشته شده توسط یک پرنده ماده دچار کمبود ویتامین ها، در ثلث دوم دوران جوجه کشی، دچار مرگ جنینی میشود.
کمبودهای تغذیه ای جزئی همزمان با تخلیه ذخایر بدنی فنچ های ماده در فصل تولید مثل، به کمبود های بزرگ تبدیل میشود. اگرچه عفونت های باکتریایی یا قارچی نیز ممکن است باعث مرگ جنین در مراحل میانی دوره جوجه کشی فنچ گردد اما این مشکل در اغلب موارد مسئول مرگ در اواخر دوره جنینی است. مرگ جنینی در اواخر دوره جوجه کشی نیز ممکن است رخ دهد که عفونت های باکتریایی یا قارچی، دما یا رطوبت نامناسب یا وجود یک اختلال ژنتیکی (عمدتاً حالت غیر طبیعی جنین در زمان تفریخ تخم فنچ) از عمده دلایل آن است.
سلامت فنچ ها، رعایت بهداشت و روش قرنطینه مناسب، تامین لانه، قفس و بستر لانه تمیز، در جلوگیری از ورود عوامل بیماری زا به تخم فنچ از اهمیت زیادی برخوردار است و از آلوده شدن تخم و مرگ جنینی ناشی از آن پیشگیری می کند. علاوه بر این، پرندگان باید در یک منطقهای پرورش یابند که عاری از سموم مونوکسیدکربن، نیکوتین، علف کش ها و حشره کش ها باشد. ارائه برخی از آنتی بیوتیک به پرنده های مولد می تواند منجر به مرگ و میر جنین شود و از این رو در صورت ضرورت درمان فنچ ها با آنتی بیوتیک ها، تاخیر در برنامه تولید مثلی فنچ ها توصیه میشود.
96/10/12
11:16 ص
در ایران معمولا برای نگهداری گله های مرغ تخمگذار از روز اول تا پایان مرحله بهره برداری از دو روش استفاده می شود.
روش اول که بیشتر در مرغداری های معمولی و کوچک انجام می شود؛ گله در مرحله رشد تا قبل از شروع تخمگذاری بر روی زمین پرورش داده می شود و سپس در مرحله تخمگذاری به قفس منتقل می شود.
روش دوم بیشتر در مرغداری های بزرگ و صنعتی انجام می شود. گله از روز اول تا روز آخر در قفس نگهداری می شود. این روش دارای مزایای بیشتری نسبت به روش اول است و از این رو روش اول به مرور منسوخ شده است. بسته به روش انتخاب شده وسایل مورد نیاز برای نگهداری متفاوت است.
اصولا سالن های مخصوص نگهداری نیمچه و مرغ های تخمگذار در ایران به دو صورت معمولی (باز) و بسته یا ویندولس ساخته می شود و بسته به موقعیت محل، سلیقه و مدیریت به ابعاد و اشکال مختلف ساخته می شود. ولی امروزه بیشتر در مرغداری های ایران از ساختمان های سوله استفاده می شود که اغلب دارای ابعاد استاندارد با عرض 12 – 14 متر و طول 100 تا 120 متر است.
بر اساس ظرفیت این سالنها وسایل مربوطه تهیه و نصب می گردد. از این سالن ها ممکن است هم برای پرورش جوجه ها و نیمچه ها قبل از تخمگذاری و هم برای مرغ های تخمگذار در قفس استفاده شود.
امروزه در تمام کشورهای پیشرفته دنیا برای پرورش و نگهداری مرغ های تخمگذار از قفس استفاده می شود. این روش به علت مزایای اقتصادی و بهداشتی که دارد علاوه بر مرغ های تخمگذار برای پرورش جوجه های گوشتی و حتی مادرهای گوشتی و تخمگذار به کار برده می شود به طوری که به مرور در تمام زمینههای تولید طیور جانشین روش بستر شده است. در ایران نیز خوشبختانه این روش مورد اقبال تولیدکنندگان تخم مرغ قرار گرفته است به طوری که تقریباً بیش از 90% از مرغ های تخمگذار با این روش نگهداری میشوند.
اصول ساختمانی قفسها
اصول زیر باید در ساختمان انواع قفس ها رعایت شود:
96/10/6
8:28 ص
قفس کاسکو محل انزوای طوطی خاکستری است و مکانی است که در آن پرنده میتواند استراحت کرده و احساس امنیت کند.
در قفس کاسکو هیچ عملی که سبب شگفت زدگی پرنده شود روی نمیدهد. داخل آن غذا و اسباب بازی هایی برای بازی کردن وجود دارد. از او چیزی خواسته نمی شود و نهایتاً قفس پناهگاهی برای پرنده به شمار می رود.
محیطی که به خوبی طراحی شده باشد، تربیت طوطی خاکستری دارای اعتماد به نفس و خوش رفتار را تسهیل می کند. یک قفس کاسکو با ایمنی بالا، مکان امنی است که باعث سازگاری موفقیت آمیز پرنده می شود.
ولی محیط امن از لحاظ فیزیکی، فقط بخشی از یک محیط مناسب میباشد. عناصر و شرایط محیطی گوناگونی که مربوط به رفتار و اجتماع هستند می بایست هنگام تربیت کاسکو مدنظر قرار گیرند.
قفس کاسکو
برترین طوطی ها، لیاقت بهترین وسایل و تجهیزات را دارند و قفس کاسکو یکی از این اجزاء خیلی مهم است. پیشرفت های جدید در طراحی قفس ، باعث گردیده تا محیط قابل قبولی برای پرنده در داخل قفس ایجاد گردد. قفس کاسکو امروزه اغلب دارای پوشش های خوب که بعضاً از جنس فولاد ضد زنگ هستند ساخته می شوند. کف برخی از آن ها دارای نوارهای کاغذی است که باعث میشود کف قفس به راحتی تمیز گردد. برخی از این نوع قفس ها دارای پایه ی چرخ دار می باشند که این امر باعث سهولت جابجایی قفس کاسکو می گردد و نیز اغلب آن ها دارای سه یا تعداد بیشتری ظرف آب و غذا هستند.
یک کاسکو اگر تحت نظارت و مراقبت قرار نگیرد، سرگردان خواهد شد. او ممکن است تصمیم بگیرد که سیم برق را بجود، یک گیاه سمی را بخورد یا این که به درون توالت بیفتد. نمیتوان انتظار داشت که پرنده درون محیطی که برای انسان فراهم گردیده است تصمیمات عاقلانه اتخاذ کند. وجود قفس به منظور ایجاد امنیت فیزیکی و روانی برای پرنده ضروری است.
قفس جوجه کاسکو
اگر اولین قفس جوجه به درستی انتخاب نگردد، جوجه کاسکو رفتارهای نامناسبی از خود نشان خواهد داد. اولین قفس کاسکو باید کوچک و ایمن باشد. جوجه خاکستری در قفس خیلی بزرگ، احتمال دارد به کف قفس افتاده و آسیب ببیند.
یک پرنده ی خیلی جوان ممکن است از خود تمایل نشان دهد که مجدداً با دست تغذیه شود یا احتمال دارد شروع به جویدن پرها نموده و رفتارهای ناشی از ترس را در خود تقویت کند. این رفتارها نشانگر این هستند که پرنده در قفس خود احساس امنیت نمی کند.
قفسی که در دیواره های خود دارای میلههای افقی کمی باشد، برای پرنده ی جوانی که هنوز در ایجاد توازن برای بالا رفتن مشکل دارد، مناسب نخواهد بود. جوجه کاسکو ها اغلب در مکان های کوچک و بسته احساس امنیت میکنند. یک قفس بزرگ، امنیتی را که یک پرنده ی جوان نیاز دارد، فراهم نمیکند.
قفس مناسب برای یک جوجه طوطی خاکستری، دارای ابعادی در حدود 71*51*51 سانتی متر است که فواصل بین میله های آن در حدود 19 میلی متر باشد. قفسی که ارتفاع آن کم تر از 46 سانتی متر باشد، بعضا باعث ایجاد حس اسارت در پرنده شده و احساس ایمنی را به او القا نخواهد کرد؛ زیرا در این حالت، پرنده نمیتواند درون قفس فعالیت لازم را به راحتی انجام دهد. به منظور ایجاد حس امنیت در یک پرنده ی خجالتی، باید بالای قفس کاسکو با استفاده از یک حوله ی خاکستری که از دیواره های اطراف حدود 10 الی 13 سانتی متر به پایین افتاده باشد، پوشش داده شود. بهتر است این کار زمانی که پرنده درون قفس نیست انجام گردد.
اگر شما هم اکنون یک قفس بزرگ برای طوطی جدید خود خریده اید بهتر است جهت امنیت و راحتی پرنده تعداد میلههای افقی آن را افزایش دهید. پس از گذشت مدت زمان کافی، یعنی هنگامی که پرنده ی جوان شروع به کسب اعتماد به نفس و استقلال می کند، می توانید تعداد میله ها را کاهش دهید. اگر افزودن میله های جدید مشکل یا غیر ممکن است، در این صورت برخی پرندگان از وجود یک نشیمنگاه که در کف قفس کاسکو قرار داده شده باشد و آن ها را اندکی از کف قفس بالاتر نگه داشته و در گوشه ی قفس قرار گرفته باشد احساس رضایت می کنند که این خود باعث افزایش اعتماد به نفس در آن ها می گردد.
قفس دائمی کاسکو
هنگامی که طوطی خاکستری یک ساله می شود، اعتماد به نفس کافی برای انتقال به قفس دائمی را به دست می آورد. البته قفسی که فقط برای استراحت و خواب در طول شب به کار میرود، لزوما نباید بزرگ باشد. در صورتی که بیشتر اوقات پرنده مجبور باشد در طول روز تنها بماند و یا این که صاحب پرنده به مسافرت می رود و پرنده مجبور می گردد مدت زمان طولانی را در قفس بگذراند، قطعاً قفس کاسکوبزرگتری مورد نیاز خواهد بود، لذا قفس با ضلع جانبی 61 سانتی متر، ضلع جلوی 91 سانتی متر و ارتفاع 122 سانتی متر که اگر ارتفاع پایه های آن را 30 سانتی متر محاسبه کنیم، سقف آن در حدود 152 سانتی متر بالاتر از سطح زمین قرار گیرد، احتمالاً بهترین انتخاب به شمار میرود. این فضا برای کاسکو های دم قرمز و تایمنه مناسب بوده و در آن احساس امنیت و شادی میکنند.
به هر حال این نیازهای عاطفی پرنده است که اندازه ی مناسب قفس را تعیین میکند. برخی کاسکوها، در قفس هایی که بزرگ باشد، احساس راحتی و امنیت نمیکنند. درصد کمی از کاسکوها نیز در قفس های کوچک، حالت از جمع گریزی پیدا میکنند. در هر صورت می بایست در نظر داشت، قفسی که برای یک طوطی خاکستری مناسب به نظر میرسد، ممکن است برای پرنده ی دیگر سبب بروز رفتارهای عصبی گردد.
قابلیت استفاده ی قفس، فاکتور دیگری است که در تعیین نوع آن، موثر است. قفسی که دارای میله های جانبی افقی باشد، پرندگانی را که در بالا رفتن بسیار چالاک هستند تشویق میکند که مرتبا از دیواره ها بالا و پایین بروند. در حالی که اگر آن ها واقعاً بخواهند میتوانند از میله های عمودی نیز بالا و پایین بروند ولی به منظور انجام این عمل به محرک قوی نیاز دارند. بدون میله های افقی، آن ها کمتر از دیواره ها بالا و پایین خواهند رفت و اغلب اوقات بر روی نشیمنگاه ها عقب و جلو رفته و خود را سرگرم خواهند نمود. حداقل دو طرف قفس یعنی جلو و عقب یا پهلوها، باید دارای میلههای افقی باشند. قفسی که میلههای افقی اندکی داشته باشد، سبب بی تحرکی پرنده یا کاهش کنجکاوی در او خواهد شد. از قفس های مدور یا استوانه ای شکل استفاده نکنید؛ زیرا طوطی های خاکستری خجالتی اغلب در گوشه ها احساس امنیت می کنند.
ویژگی های مهم قفس کاسکو
استفاده از در بزرگ باعث می شود که پرنده هنگام ورود و خروج، رفتارهای ناشی از ترس از خود بروز ندهد. پرنده هنگامی که میخواهد از در عبور کند، باید قادر باشد که به راحتی روی دست بنشیند و مجبور نباشد سر خود را خم کند. استفاده از در بزرگ این امکان را فراهم میآورد که پرنده از بیرون آمدن و بازگشتن به داخل قفس بر روی دست، اکراه نداشته باشد. از طرفی در صورت قدم برداشتن، پرنده این عمل را راحت تر انجام خواهد داد.
برای انتخاب قفس کاسکو (قفس مناسب) موارد زیر را در نظر بگیرید:
موادی که در ساخت قفس استفاده شده است.
ساختار یا طراحی قفس
کیفیت قفس
مناسب بودن جهت نصب نشیمنگاه و سایر تجهیزات
آسان بودن تمیزکاری و نظافت داخل قفس
نوع مواد:
بهتر است قفس کاسکو از فلز ضد زنگ ساخته شود. مواد قابل قبول برای این کار عبارتند از: استیل، برنج یا کروم و سیم های آبکاری شده که براق نباشد. قفس هایی که دارای پوشش های پودری باشند، میتوانند در مقابل ضربات منقار پرنده مقاومت نموده و بسیار ایمن هستند. یک قفس چوبی، صرف نظر از این که چه نوع چوبی در ساخت آن به کار رفته باشد، در نهایت توسط پرنده به صورت خورده چوب در خواهد آمد.
پوشش ها و میله های آبکاری شده ی براق که دارای فلز روی باشند، سمی بوده و نباید در ساخت قفس کاسکو استفاده گردند. در صورت استفاده از میله های آبکاری شده میتوان آن ها را با پاک کردن سطح شان با استفاده از شوینده ها و یا سرکه ایمن نمود. درصورتی که میله های قفس رنگ شده باشند منقار قوی طوطی های خاکستری به راحتی قادر است که رنگ را از روی میله ها جدا کند.
میله ها:
فاصله ی بین میله های قفس کاسکو می بایست به حدی باشد که پرنده نتواند سر خود را از بین میله ها خارج کند و از سوی دیگر فواصل بین میله ها نباید به اندازه ای کوچک باشد که چنگال پرنده بین آن ها گیر کند. باید از به کار بردن میله ها یا سیم های تزیینی خودداری نمود. پاهای اغلب پرندگان به این میله هایی که به شکل v قرار گرفته اند، مانند نقاطی که میله ها در سقف قفس های گنبدی به هم می رسند، منجر به آسیب دیدگی پای پرنده می شوند. از طرفی قفس های مدور باعث ایجاد ترس در پرنده می گردند. هنگامی که دیواره ی عقبی قفس کاسکو در مجاورت دیوار قرار می گیرد، کاسکو ها احساس امنیت بیشتری می کنند. اغلب طوطی های خاکستری، اهمیت قابل توجهی به گوشه ها می دهند.
ضخامت میله های قفس کاسکو می بایست به حدی باشد که پرنده نتواند آن را خم کند. نقاطی که میله ها به یکدیگر متصل می شوند، باید صاف و فاقد لبه های تیز باشد. از سوی دیگر پرنده نباید امکان جدا کردن قطعات قفس را از یکدیگر داشته باشد. سطح میله ها نباید پوسته پوسته شوند. در نظر داشته باشید که پرنده می بایست مدت طولانی درون این قفس زندگی کند.
نشیمنگاه ها:
ممکن است نشیمنگاه هایی که همراه با قفس کاسکو ارائه می شوند، برای کاسکو های دم قرمز یا تایمنه مناسب نباشند. بیشتر از قفس های بزرگ دارای نشیمنگاه هایی از جنس چوب سخت هستند به اندازه ی آن ها برای پرنده های بزرگ مانند طوطی کاکلی (کاکاتو) و ماکائو (طوطی دم بلند آمریکای جنوبی) مناسب می باشند. اغلب اوقات این نشیمنگاه ها برای طوطی های خاکستری بزرگ هستند.
نشیمنگاه هایی که با دست نگه داشته می شوند و نیز آن هایی که ثابت هستند، باید در انواع مختلف و با اندازه ی مناسب ساخته شوند، به نحوی که پرنده بتواند به راحتی بر روی آن ها بنشیند. برای این که پرنده قادر باشد نشیمنگاه را با پاهای خود محکم بگیرد، دو انگشت بلند پرنده که در جهت مخالف یکدیگر قرار دارند، می بایست اندکی بیشتر از نصف محیط نشیمنگاه را پوشش دهند. شاخه های نرم درختان، مانند چوب درخت تبریزی، تا وقتی که پوست آن ها سالم باشد، مناسب هستند. چوب درختان میوه مانند آلو و مرکبات نیز به منظور استفاده به عنوان نشیمنگاه، عالی هستند. از موادی که بسیار سخت، صاف یا زبر باشند، استفاده نکنید. نشیمنگاه هایی از جنس پلاستیک و pvc اصلا مناسب نیستند. پاهای طوطی خاکستری به منظور ایستادن بر روی شاخه هایی که پوست گیاهی بر روی آن ها وجود دارد، سازگار شده اند. پوست کف پاهای آن ها می بایست با بافت پوست شاخه در تماس باشد تا پرنده بتواند خود را در موقعیت مناسبی حفظ کند. نشیمنگاه های نامناسب باعث می شوند که لکه های ناشی از ساییدگی و یا نرم شدگی در کف پاهای پرنده ایجاد گردد. این لکه ها ممکن است دردناک شده و مشکلات جدی را برای پرنده به وجود آورند. نشیمنگاه هایی که از شاخه های درختان ساخته می شوند چندان گران نبوده و برای سلامتی پرنده نیز مناسب تر هستند. بهتر است که چند عدد از آن ها را تهیه کرده و با آب و صابون شستشو داده و در مقابل آفتاب قرار دهید تا خشک گردند.
کاسکو ها علاقه دارند که اوقات زیادی را روی سقف قفس گذرانده و به شدت بال بزنند. سقف قفس کاسکو باید به خوبی با این فعالیت سازگاری داشته و دقت کنید نشیمنگاهی که در بالای قفس قرار میدهید ایمنی لازم را برای پرنده داشته باشد.