هزینه ی زیاد پرورش پولت، یا قیمت بالای پولت در بازار، سبب توسل به تکنیک " تو لک بردن اجباری" در راستای کسب سود بیشتر می گردد. این تکنیک شامل هدایت اختیاری مرغ ها برای ورود به مرحله ی تو لک (پر ریزی)، قبل از آنکه سال اول تولید آنها پایان پذیرد، می باشد.

هدف: تو لک ضامن استراحت دستگاه تولید مثل حیوان می باشد. به گونه ای که در یک دوره ی نسبتاً طولانی پدیده ی احیا و نوسازی آن محقق می شود. پس از چندین هفته قطع تولید، مرغ ها مجدداً شروع به تخم گذاری می کنند.

در محاسبات تو لک اجباری، همیشه ملاحظات اقتصادی جای دارد. مانند  قیمت زیاد پولت، ارزش پایین تخم مرغ و غیره. 

در جریان اجرای تو لک اجباری مرغدار می بایستی موارد زیر را در نظر بگیرد:

1-      بهتر است مرغانی وارد تو لک اجباری شوند که در شرایط خوب سلامتی بسر برده و تا این زمان تولید مطلوبی داشته اند.

2-      تو لک بردن مرغان نژاد سبک، راحت تر از نژاد های نیمه سنگین است.

3-      هر قدر مرغان در مرحله تولک جوانتر باشند، تولید و کیفیت داخلی و خارجی تخم مرغ  بهتر خواهد بود. ترجیحاً مرغانی وارد تو لک می شوند که برای 8 تا 9 ماه تخم گذاری نموده اند.

4-      قبل از شروع تو لک بهتر است انتخاب خوبی بین آنها صورت پذیرد. بدین ترتیب تلفات در خلال تولک بردن کاهش پیدا کرده و تولید بعدی تخم مرغ بهتر می شود.

5-      در صورت بروز تلفات و خالی شدن فضا می توان مرغان جدیدی با همان شرایط جایگزین نمود.

6-      نوک چینی و واکسیناسیون می تواند در این مرحله انجام پذیرد. مراحل یک روش خوب در تو لک اجباری به قرار زیر است:

الف- انتخاب مرغان با کیفیت بالا، با دقت صورت پذیرد.

ب- چهار هفته قبل از شروع تولک مقدار نیم ساعت نوردهی سالن افزایش یابد.

در هفته اول، تمام امکانات و شرایط، آماده ی نگهداری از جوجه بوقلمون ها می شوند. انها در جعبه های مقوایی مخصوص وارد می شوند و باید در زیر دستگاه مادر در محدوده ی داخلی دیوار مقوایی وارد شوند. این عمل با دقت و صرف زمان کافی انجام می شود. جوجه ها با استفاده از دو دست جابجا شده و نباید یکدفعه و همه با هم زیر دستگاه ریخته شوند. توصیه می شود در این زمان جوجه ها شمرده شده و تعداد تلفات ثبت شود. در خلال هفته اول حرارت قسمت حاشیه ی دستگاه مادر مصنوعی باید محدود 32 تا 33 درجه و حرارت محیط اطراف در حد 20 درجه ی حرارت به دفعات مختلف در روز مخصوصاً در خلال هفته ی اوب باید کنترل گردد.

یکی از نکات مهم در پرورش بوقلمون دقت در وضعیت جوجه ها در روز های اولیه ی پس از تولداست. جوجه ی هر پرنده ای خصوصیات  مخصوص به خود را دارد. به نظر میرسد جوجه ی بوقلمون از هوش کافی برخوردار نیست بعضی از جوجه ها نمی توانند دانخوری و آب خوری را پیدا کنند. بعضی از جوجه ها نمی توانند گرمای مادر مصنوعی را درک کنند و از آن دور می شوند. بنابراین لازم است پرورش دهنده مخصوصاً در روز اول جابجایی جوجه ها از ماشین جوجه کشی به سالن پرورش بسیار دقت نماید. جوجه هایی که شرح انرا ذکر نمودیم باید شناسایی و  کمک شوند. در غیر این صورت تلف می شوند. برای جلوگیری از چنین وضعیتی باید به توصیه های زیر عمل شود.

1-    برای جلوگیری از پخش شدن جوجه ها و دور شدن از دستگاه مادر مصنوعی، حتماً از گارد جوجه استفاده کنید.

2-    تعداد آبخوری و دانخوری به اندازه ی کافی بوده و آنها را به صورت یکی در میان مستقر کنید.

3-    ترتیبی اتخاد نمائید تا لامپ های روشنایی کوچکی، محوطه ی دانخوری و آب خوری را کاملاً روشن نماید.

4-    قطعات کوچکی از اشیاء براق، مانند دانه های تسبیح به رنگ قرمز، زرد و سبز روی خوراک جوجه ها جهت جلب توجه آنها به خوراک، بریزید (اندازه ی این قطعات باید به قدری بزرگباشد که جوجه ها نتوانند آنها را ببلعند. در ضمن بعد از یکی دو روز از دانخوری حذف شوند)

5-    در روز اول مقداری دان جوجه در خارج و اطراف دانخوری بریزید.

6-     در صورت مشاهده ی جوجه ایکه در یک مکان ثابت ایستاده و جیک جیک می کند، آ را به زیر دستگاه مادر مصنوعی و به سمت آبخوری و دانخوری هدایت کنید.

7-    در صورت مشاهده ی جوجه ای که در یک مکان ثابت ایستاده و با چشمان بسته جیک جیک می کند، حتما آن را مجبور کنید تا آب بنوشد. سپس با یک قلم ماژیک (ترجیحاً آبی رنگ) پشت جوجه را علامت بزنید و آن را به دفعات تا برگشتن به حالت طبیعی زیر نظر گرفته و کمک کنید.

8-    اگر جوجه ها گرمای کافی نداشته باشند به طرف یکدیگر رفته، زیر هم می روند و تغذیه را رها می کنند. به گرمای مناسب جوجه ها توجه خاصی داشته باشد.

با کسب تجربه و مشاهده ی وضعیت جوجه ها، یک پرورش دهنده ی بوقلمون با نگاهی ساده می تواند متوجه شود آیا دمای زیر دستگاه مناسب است یا خیر؟

اگر جوجه ها تمایل به جمع شدن در زیر دستگاه مادر و در قسمت وسط آن را دارند، این عمل نشان دهنده ی سرما است. وقتی از مرکز دستگاه دور شده و در حاشیه ی خارجی باشند. نشان دهنده ی گرمای بیش از اندازه می باشد. زمانیکه جوجه ها به صورت یکنواخت در زیر و حاشیه ی دستگاه پراکنده هستند نمایانگر محیط مناسب و گرمای مطبوع است. در روزهای اول بر روی بستر در نزدیکی دستگاه مادر، تکه های بزرگتی از مقوا یا کاغذ تمیز قرار داده شده و روی آنها مقداری دان جوجه، برای عادت پذیری آنها ریخته می شود. با ازای هر 100 قطعه جوجه دو عدد دان خوری یک متری، منظور می شود، آب خوری ها و دان خوری ها یه صورت یکی در میان و یکنواخت مستقر شوند. در ورودی سالن پرورش، ظرف مناسبی حاوی محلول ضد عفونی (گندزدایی) به منظور جلوگیری از داخل شدن عوامل بیماری زا قرار گیرد.

برای نگه داری بلدرچین مادر، معمولاً از سالن و تجهیزات بلدرچین تخم گذار استفاده می شوند. می توان بلدرچین های مولد ( نر و ماده) را هم در سیستم پرورش بستر و هم در قفس بلدرچین نگهداری نمود. با این حال توصیه می شود در سیستم بستر سالن ها با بلوک هایی جهت نگه داری تعداد 500 تا 10000 قطعه بلدرچین مادر تقسیم شوند. طبیعتاً زمانی که تعداد بلدرچین در واحد سطح اندازه ی دانخوری و آبخوری برای هر قطعه، آشیانه تخم گذاری و غیره مطرح می شوند می بایستی توجه خاص به اندازه و سن بلدرچین ها و خصوصیات رفتاری انها معطوف داشت.

در پرورش بلدرچین مادر شرایط محیطی از اهمیت خاصی برخوردار است در این راستا بلدرچین ها می بایستی در سالن های تمیز، خشک، ضد  عفونی شده با تهویه و نور کافی و بدون کوران هوا نگه داری شده و دمای سالن تغییرات زیادی نداشته باشد. وقتی سالن ها نامناسب و مرطوب باشند بلدرچین ها کمتر غذا خورده و تولید کاهش می یابد. سالن های خیلی گرم و با تهویه کم یا ناقص فعالیت بلدرچین های نر را کاهش می دهد.

در پرورش بلدرچین مادر، نسبت پرنده ی نر به پرنده ی ماده می بایستی حداقل 1 به 4 باشد ولی عموماً پرورش دهندگان تعداد 1 به 3 را ترجیح می دهند. با اینکه تعداد بلدرچین نر در گله 30 درصد کل بلدرچین ها می باشد ولی جوجه ها به میزان 50  درصد ماده و 500 درصد نر متولد می شوند. شرایط محیطی اثر مهمی بر روی نتیجه ی تولید خواهند داشت.

تعداد جوجه هایی که متولد می شوند، همیشه کمتر از تعداد تخم هایی است که در دستگاه جوجه کشی قرار می گیرند. این مورد بستگی به بارور بودن تخم ها دارد.

معمولاً عدم باروری تخم بلدرچین بیشتر بستگی به شرایط پرنده ی نر دارد تا به اوضاع پرنده ی ماده.

عدم باروری تخم ها می تواند به دلایل زیر باشد:

1-    زیاد یا کم بودن تعداد پرنده ی نر در گله ی مادر.

2-    شرایط نامطلوب پرنده ی نرها از نقطه نظر سلامت جسمانی، نابالغ بودن خیلی پیر بودن یا تولک بودن.

جوجه های نر و ماده می توانند از روز های اول زندگی با یکدیگر پرورش یابند عملاً 35 جوجه پرنده ی نر به همراه 100 جوجه بلدرچین ماده با هم نگه داری می شوند. بلدرچین های نر و ماده می توانند به صورت جدا از هم در یک سالن نیز نگه داری شده و در شروع تخم گذاری با نسبی که قبلاً گفته شد با یکدیگر مخلوط شوند. ظاهراً این روش بهتر است. بنابراین پس از وارد شدن بلدرچین ها در سالن و عادت کردن آنها به محیط جدید، پرنده های نر به هنگام شب وارد گله شوند.

اهمیت ذخیره سازی تخم های شتر مرغ در صنعت پرورش شتر مرغ را نمی توان نادیده گرفت. لازم است که در فصل طبیعی تخم گذاری، تخم شتر مرغ ها از ابتدا تا اوج فصل تخم گذاری برای تکمیل ظرفیت دستگاه جوجه کشی ذخیره سازی شود.

در محیط وحشی، اغلب تعداد تخم ها در داخل یک کلاچ (تعداد تخمی که برای یک بار جوجه درآوری گذاشته می شود) 10 و یا 12 تخم می باشد. این به این معنی است که اولین تخم گذاشته شده و کلاچ مربوط به 18 تا 22 روز قبل بوده و قبل از آن جوجه کشی در ان آغاز شده است. در یک محیط پرورشی، برداشتن تخم ها به این معنی است که فصل تخ گذاری برای چندین ماه می باشد. بدین صورت که تولید تخم در گله در اوایل و اواخر فصل پایین بوده و اوج تولید در اواسط فصل تخمگذاری دیده می شود.اغلب این مورد باعث می شود تا قبل از قرار دادن تخم ها در دستگاه  جوجه کشی آنها را ذخیره سازی کنند. در شروع و پایان فصل، ممکن است حتی ذخیره سازی بیشتری برای اطمینان از تعداد  کافی انجام شود.

تحقیقات در مورد اثرات ذخیره سازی قبل از جوجه کشی محدود می باشد و بیشتر عملیات تجاری در ارتباط با ذخیره سازی از صنعت طیور مشتق شده است (به دست آمده است). با توجه به این که اختلاف معنی داری در میزان مرگ و میر پایین تر در تخم هایی که در غروب جمع آوری شده اند در مقایسه با انهایی که در صبح جمع آوری شده اند، وجود داشت. بنابراین تایید در این موضوع تخم شتر مرغ ها باید به سرعت پس از تخم گذاری برای به حداقل رساندن آلودگی میکروبی و سایر عواملی که موجب کاهش کیفیت تخم می شوند، جمع آوری شوند. وضعیت تخم (یعنی کیسه هوایی در بالا یا پایین باشد و یا این که به صورت افقی) هیچ گونه تاثیری بر روی مرگ و میر جنینی در تخم های شتر مرغ ذخیره شذه برای 6 روز ندارد.

تخم شتر مرغ که در درجه حرارت 20 تا 23 درجه سانتی گراد تا 14 روز ذخیره سازی شده بودند، کاهش اندکی در قابلیت زنده ماندن را نشان دادند، در حالی که دوره های طولانی تر ذخیره سازی باعث کاهش قابل توجهی در قابلیت جوجه درآوری داشت. در یک دسته از تخم های شتر مرغ هلند، Deeming 19966 نشان داد که با افزایش دوره ذخیره سازی (شرایط دقیق شناخته شده نیست، زیرا تخم ها به وسیله منابع تجاری فراهم شده اند،. قابلیت جوجه درآوری تخم ها در حدود 60 درصد در 9 تا 10 روزگی کاهش می یابد؛ در تخم هایی که تا 17 روز در صفر درجه سانتی گراد ذخیره شده بودند. Deeming 1996 نشان داد که برای 12 تا 14 روز ذخیره سازی تنها 50% از تخم های بارور هچ شدند که میزان مرگ و میر اولیه (1 تا 7 روزگی) خیلی بیشتر از مرگ و میر انتهایی می باشد. Wilson  و همکاران نشان دادند که کاهش مشابهی در قابلیت جوجه درآوری در دو دسته از تخم هایی که برای دوره های زمانی مختلف ذخیره سازی شده اند، با افزایش دوره ذخیره سازی موجب افزایش در سن جنین های مرده می شود.

در فلسطین اشغالی ذخیره تخم ها در 15 تا 16 درجه سانتی گراد برای دوره های 1 تا 7 روزه نشان داد که قابلیت جوجه درآوری تخم های بارور 4 % برای تخم های ذخیره شده برای 1 یا 6 تا 7 روز گاهش یافت. این کاهش در قابلیت جوجه درآوری با افزایش مرگ و میر اولیه در ارتباط است. شاید دوره ذخیره سازی تنها 3 تا 4 روزه برای تخم های شتر مرغ سودمند باشد. در مقابل، قابلیت جوجه درآوری تخم هایی که در درجه حرارت اتاق ( میانگین 20 درجه سانتی گراد) برای 7 رز ذخیره سازی شده اند، کاهش معنی داری با طول ذخیره سازی مشاهده نشد. درجه حرارت ذخیره سازی یک عامل کلیدی در تعیین قابلیت زنده ماندن جنین می باشد. میزان مرگ و میر جنینی در زمان ذخیه رسازی در درجه حرارت 17 درجه سانتی گراد نسبت به 25 درجه سانتی گراد پایین تر بود، هر چند درجه حرارت محیط ذخیره سازی در 12 ساعت قبل از جوجه کشی تاثیری بر میزان مرگ و میر ندارد. همچنین درجه حرارت ذخیره یازی بر اندازه بلاستودرم (پوست رویانی) پس از 7 روز ذخیره سازی تاثیر می گذارد و با دو برابر شدن قطر با هر درجه افزایش در درجه حرارت ذخیره سازی از 25 تا 27 درجه سانتی گراد همراه است.

به نظر می رسد حرارت دادن تخم های شتر مرغ قبل از ذخیره سازی اثرات سودمندی داشته باشد. حرارت دادن تا 36 درجه سانتی گراد برای 4 ساعت برای کم تر از 6 روز ذخیره سازی در 17 درجه سانتی گراد موجب افزایش قابلیت جوجه درآوری به میزان توجهی در حدود 8 درصد و کاهش معنی داری در درصد مرگ در اواخر دوره جوجه کشی می شود. در مقابل حرارت دادن تخم های ذخیره شده در 25 درجه سانتی گراد برای 16 ساعت قبل از انتقال به دستگاه جوجه کشی اثرات معنی داری بر قابلیت جوجه درآوری نداشت.